هميشه بغض پنهاني گلويم را حسابي در نظر دارد و مي دانم که آخر بغض پنهانم مرا بي جان و تن سازد.
چرا پنهان کنم در دل؟
چرا با کس نمي گويم؟
چرا با من نمي گويند ياران رمز رهگشايي را؟
همه ياران به فکر خويش و در خويشند. گهي پشت و گهي پيشند
ولي در انزواي اين دل تنها . چرا ياري ندارم من . که دردم را فرو ريزد
دگر هنگامه ي ترکيدن اين درد پنهان است
خداوندا نمي دانم
نمي دانم
و نتوانم به کس گويم
فقط مي سوزم و مي سازم و با درد پنهاني بسي من خون دل دارم. دلي بي آب و گل دارم
به پو چي ها رسيدم من
به بي دردي رسيدم من
به اين دوران نامردي رسيدم من
نميدانم
نمي گويم
نمي جويم نمي پرسم
نمي گويند
نمي جوند
جوابي را نمي دانم
سوالي را نمي پرسند و از غمها نمي گويند
چرا من غرق در هيچم؟
چرا بيگانه از خويشم؟
خداوندا رهايي ده
کللام آشنايي ده
خدايا آشنايم ده
خداوندا پناهم ده
اميدم ده

چه عدالت جالبي.... من از دل مي‌نويسم.... تو با چشم مي‌خواني.... تازه ، اگر بخواني ، “اگر”..

با مطلب دزدها بر سر کارند... بروزم و منتظر حضور گرمتان و نظر خوبتان...
يا حق.

شعرت جالبه.به اميد بهتر شدن از جهت مذهبي.به وبلاگ ما هم سر بزنيد.

سلام قشنگ بود
اپم منتظرحضور گرمت

کاش دلي داشتيم دلين نه گلين... کاش گفته هايمان از اعماق قلب و باورهايمان بود.... کاش کمي هم ايثار مي فهميديم و از خودخواهي فاصله مي گرفتيم.... کاش کمکي هم که شده به ديگران هم حق مي داديم.... کاش کمکي هم که شده ديگران را مي فهميديم

شعر زيبايي بود.

موفق باشي.