بی وجودت ای پدر، مهر و وفا از خانه رفت

قمری شیدای ما، از بام این کاشانه رفت:(

تا که ما شیدای مهر آن پدر گشتیم، او

دل ز ما برکند و رخ بتافت، چون پروانه رفت

ای فلک با من اگر مهر و وفاداری، چرا

مهر تابانم چنین، از جمع ما بیگانه رفت

شادمان بودیم ما در زیرسایه مهرش، ولی

قصه آخر شد، سر آمد دور و این افسانه رفت

گویا او با خدای خویش پیمان بسته بود

دل برید از ما چنین و بر سر پیمانه رفت

ما همه مشتاق دیدار رخش بودیم و او

رخ زما پوشید و اینسان عاشق و مستانه رفت:(

نوشته شده در یکشنبه 92/11/13| ساعت 8:34 عصر| توسط hasti| نظرات ( ) |