سکوت ابدی
و سکوت مرگبارٍ پشت شیشه ی ترک خورده ی خاطرات... 
دهان باز میکند ...
و قهقهه میزند...
به شکسته های جامانده ی یک لبخند،
در قاب پُر چین صورت یک احساس...
به سرودیه ی موسم روییدن حزن،
بر شاخساری به بلندای تنهایی،
به من...
به قطره های معلق بی فرود یک رنگی...
در میانه ی بهت خکستری آسمان...!
زین پس گر دو رنگ نشوم...
بی رنگ خواهم بود...
نمیخواهم باور کنم...
هر گامی که بالا میرود ،
فرودش جز بر سر من ،
جای دیگری نخواهد بود...
آی...
کجا میروی...؟
های...
این منم...
همانی که بهار بود و پاییزش کردی...
و با گام های رفتنت ،
برگ های سکوتم را که بر زمین ریخته و خشکیده بود،
له کردی...
نگاه کن...
دور نیست...
دیر نیست...
همین جاست...
اینجا...
پایت را از زمین بردار...
این،
شکسته های من است،
که زیر پایت جامانده...!
| قالب رایگان وبلاگ پیچک دات نت |
